Afgelopen weekend was ik met mijn man op citytrip in Valencia, Spanje.
Wat heerlijk! De warmte, de gastvrijheid en het eten. Samen genieten.
Zondagmiddag kwam ik, als kleur – en stoffen gek, een winkeltje tegen met de prachtigst geborduurde zijdeweefsels. Brokaat in allerlei kleuren!
Het was er een fijn sfeertje. Jonge meisjes waren met hun ouders stoffen aan het bekijken.
Ik had al zo ’n idee dat het een ritueel betrof gezien de samenstelling van de personen. Kijkend op het prijskaartje zag ik de kostbaarheid van deze stoffen. 500 euro per meter. Mijn hart kreeg een soort van klop-versnelling…
Ik moest ze bekijken, aanraken en fotograferen. Ik werd geroerd door het geheel. Ook door het zien van de blije meisjes met hun ouders.
Die avond aten we heerlijke spaanse paella met rijst, tuinbonen en slakken aan een klein gezellig pleintje. Er kwamen 5 straatjes op uit. Veel te zien dus.
Zo kwam er ook een optocht ons tafeltje voorbij. Tromgeroffel, blaasinstrumenten en meisjes met jurken in dezelfde stoffen die ik had gezien! Wat een grappige timing dat ik in de voormiddag net in die stoffenwinkel was geweest. Het was een rooms katholieke optocht. Een belangrijk moment op deze kalender. De meisjes liepen erbij als prinsessen. Hun hoofd wat hoger met een halve fijne lach. Er werden veel foto’s genomen en zij waren zich hier dan ook echt van bewust. Bijzonder om mee te maken dat er zoveel symboliek en gevoel bij deze prachtige stoffen hoort.
Na nog één en ander te bekijken door deze bruisende straten, op naar het hotel. Voor ons liep een meisje met
een brokate jurk. Ze liep voor haar familie aan, net of voelde ze haar toebedeelde leidersrol deze avond. Haar ouders, broers en zussen hadden plezier om haar. Zij zwaaide en praatte met haar armen in een voor ons onverstaanbaar spaans.
We kwamen langs de naai-ateliers. Ook zoiets. De coupeuses waren hun stoffen, jurken en benodigdheden aan het opruimen. Het was alweer een uur of elf.
De familie die voor ons liep ging met ze in gesprek. Het gemak waarop er gesproken en gelachen werd…..wat een levendig temperament! Ik kreeg de drang om dat atelier in te gaan. Te kijken, te vragen en samen binnen te zijn. Ik heb het niet gedaan… Een volgende keer misschien? Ik denk dat we het bij de koesterende herinnering houden aan deze mooie stad.
Adiós Valencia!♥
♥
Ebrina, Jes4Jes!